Ik moet echt even wat kwijt
Eigenlijk wil ik schrijven over het verdriet dat verdrongen wordt.
Eigenlijk wil ik schrijven over het verdriet dat verborgen wordt.
Eigenlijk schrijf ik over moeders en kinderen die hun emoties niet tonen, omdat ze elkaar beschermen tegen het leed van het leven dat Allah ons beloofd heeft als gelovigen.
Eigenlijk wil ik zeggen tegen de moeders dat het niet erg is als jouw kind jou ziet huilen, omdat je verdriet hebt.
Ik wil zeggen dat een kind mag weten dat je als moeder ook gevoelens hebt en weleens gekwetst raakt.
Ik wil zeggen dat je jouw kind daardoor leert dat huilen niet zwak is, maar juist sterk.
Ik wil dat het kind leert dat huilen nodig is en dat Allah dat ons als Rahma heeft geschonken.
Ik vind het nodig dat een kind leert dat ook moeders het soms niet weten en zich weleens zorgen maken.
Ik wil benadrukken dat huilen de deuren opent naar openheid en zachtheid.
Ik wil schreeuwen dat verdriet opkroppen tot schreeuwen leidt en nog meer verdriet.
Ik wil fluisteren dat je als moeder verdriet mag hebben en dat je kind het mag zien.
Ik wil fluisteren dat je je kind in je armen mag nemen en zeggen…ik huil zodat ik mij straks beter voel.
Lief kind, jij mag huilen als je verdrietig bent en je je zorgen maakt. Je hoeft het niet te verbergen voor je moeder. Ze weet hoe het is om verdriet te hebben. Ze laat het je gewoon niet zien, omdat ze wil dat je denkt dat moeders alles weten en alles kunnen.
Zodat jij vol vertrouwen de wereld in gaat.
Zodat je net zo sterk als je moeder bent. Maar weet je lief kind, het is niet erg om je soms zwak te voelen. Want daarna voel je sterker dan ooit.
Weet je lief kind, soms als iedereen slaapt, kruipt jouw moeder in bed en huilt totdat ze in slaap valt. En de volgende dag liggen er broodjes en thee voor je klaar…
Geef je haar een knuffel? En zeg: ik huil ook wel eens…
#moslimacoachacademy
